Ο ΛΑΒΥΡΙΝΘΟΣ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ

Το ελάχιστο θέλησα

                και με τιμώρησαν με το πολύ.

                                          Οδ. Ελυτης.

Προς το απαραίτητο…

_Γιώργος Κοκκινάκος

Πολλές φορές είχαμε νοσηλεύσει την Ευτέρπη, στο Ψυ-

χιατρείο Χανίων.

Με την κλούβα των μεταγωγών μετεφέρετο από το Ηράκλειο (αφού έμενε 2-3 νύχτες στο τμήμα μεταγωγών Ηρακλείου) στα Χανιά. 

Μανιοκατάθλιψη ήταν η ψυχιατρική διάγνωση.

Πίσω και πέρα από τη διάγνωση, όμως, έβλεπες μια πανέξυπνη, καλλιεργημένη, ευγενή και με υψηλή αισθητική γυναίκα.

«Πες μου Ευτέρπη, τώρα που φεύγεις στο Ηράκλειο, στο σπίτι σου, πώς τα περνάς» τη ρώτησα, θέλοντας κυρίως να μάθω, πώς θα τα καταφέρνει να ζει κυρίως οικονομικά.

Διότι δεν είχε σύντροφο ούτε παιδιά και ζούσε ολομόναχη.

Καλά τα καταφέρνω γιατρέ μού απαντά. Με τη σύ-

νταξή μου ζω.

Μια σύνταξη του ΟΓΑ έπαιρνε η Ευτέρπη, 230 ευρώ. Αλλά με αυτά κατόρθωνε και ζούσε.

Απορώντας τής ζητώ να μου αναλύσει πώς καταφέρνει και ζει με τόσο λίγα χρήματα. Αρχίζει λοιπόν η Ευτέρπη:

Έχω ένα σπιτάκι ενάμισι δωμάτιο από τη μάνα μου, με μια

κοινή αυλή, όπου βγαίνουν και άλλα σπίτια. Στάζει το χει-

μώνα όταν βρέχει, αλλά βάζω μια αλουμινένια λεκάνη

και πιάνω το νερό. Είναι ωραία γιατρέ. Συντροφιά.

Σαν να ακούω του Θεού την αναπνοή. Δεν μπορώ να φτιάξω καινούργια σκεπή.

Αλλα η συγχωρεμένη η μάνα μου μού έλεγε:

«Αν τα πράγματα δεν έρθουν όπως τα ήθελες, να τα θέλεις όπως σου ήρθαν».

Αυτό κάνω γιατρέ, και είμαι ευχαριστημένη. Καλά, καλά περνώ, μονολογεί. Μόνο τις «μετεκπαιδεύσεις» εδώ μαζί σας, δεν αντέχω!!

Και συνεχίζει η Ευτέρπη την αφήγησή της:

Κάθε μήνα βάζω στην άκρη τα χρήματα που αναλογούν για φως, νερό, τηλέφωνο.

Αυτά θα τα πληρώσω (70 περίπου ευρώ) οπωσδήποτε.

Με τα υπόλοιπα ψωνίζω για φαγητό του μήνα.

Από όλα τρώγω, και ψάρι και κρέας.

Πάω στη λαϊκή τις 2.30 μ.μ. και ψωνίζω σαρδέλες με μισό ευρώ.

Απέπνεε η Ευτέρπη μια αίσθηση σοφής, εσώτερης, αληθινής ικονομίας.

Πέρα από την αριθμητική. Κανείς μας άλλωστε δεν μπορεί να ζήσει με 230 ευρώ.

Αλλά εδώ πρόκειται για μια άσκηση στο λίγο, για μια σπουδή στο απαραίτητο.

Η Ευτέρπη δεν σπαταλά τις κινήσεις της, περίφροντις για τα επουσιώδη.

Δεν
βιώνει την ευτυχία ως καταναλωτικό προϊόν της αγοράς αλλά ως πληρότητα
εσωτερικη βιωνει τη δυσκολία ως τρόπο τού υπάρχει στον κοσμο.

Έχει ένα άλλο βλέμμα στον Κόσμο, στην κατανάλωση, στα υλικά αγαθά.

«Άρρωστη» γυναίκα ήταν. Γιατί αν ήταν λογική θα είχε φορτώσει τις κάρτες της με χρέη, με καταναλωτικά δάνεια και με φωνές διαμαρτυρίας για την κακή της ης τύχη.

Ενώ η Ευτερπη… αρχόντισσα πραγματική.

Αλλά και αν επρόκειτο για υπουργό Εθνικής Οικονομίας,

 τι θα έκανε;

Θα έπαιρνε δάνεια, θα ανέβαζε το χρέος στα

400 δις ευρώ, και θα έδινε τα χρήματα προς κατανάλωση!!

Αλλά θα ήταν υπουργός, δεν θα ήταν άρρωστος!

Είναι λοιπόν η κρίση οικονομική ή μήπως κυρίως είναι κρίση κουλτούρας;

Η Ευτέρπη ενδεχομένως μπορεί να μας διδάξει…