ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΩ??????????????

                                                                        ΜΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ? ? ? ?

Κύριε γνώρισέ μου αυτόν τον άγνωστο.
Ξέρω το όνομά μου, την ηλικία μου,
το βάρος μου, το χρώμα των μαλλιών μου, όμως τον εαυτό μου δεν τον
γνωρίζω.

Αυτός σε μένα τον ίδιο, παραμένει κρυμμένος και άγνωστος.
Εσύ όμως Χριστέ μου, που «εξετάζεις νεφρούς και καρδιές» τον γνωρίζεις.

Εσύ γνωρίζεις κάθε άνθρωπο ερχόμενο εις τον κόσμο, «εκ κοιλίας μητρός αυτού».

Εσύ κρατάς στα πλαστουργικά σου χέρια την φωτογραφία του μυστικού και αγνώστου εαυτού μου, σε όλες τις λεπτομέρειες.

Τι δεν θα έδινα να αποκτήσω αυτή την φωτογραφία Κύριέ μου!

Να την κρατήσω μπροστά στα μάτια μου.

Να δω επί τέλους ποιός είμαι.

Μια μυστική φωνή μου λέει πως δεν θα άντεχα να δω τη φωτογραφία μου αυτή.

Και αν την έβλεπα, πως δεν θα μπορούσα να αναγνωρίσω τον εαυτό μου.

Γι’ αυτό Κύριε είμαι ευχαριστημένος που Εσύ, γεμάτος αγάπη για μένα,
κρατάς αποκλειστικά δική σου την φωτογραφία του πραγματικού εαυτού μου.

Γιατί ξέρω πως Εσύ θα δουλέψεις μέσα μου για να αποκαταστήσεις την
πραγματική εικόνα του εαυτού μου και να την παρουσιάσεις μη έχουσα
σπίλο ή ρυτίδα αλλά ίνα αγία και άμωμος.

Κύριε θέλω να σου δώσω την δυνατότητα να επεξεργασθείς μέσα μου τον εαυτό μου.[…]

Εαυτέ μου

ΕΑΥΤΕ ΜΟΥ…

Σκάβε βαθειά το πηγάδι της αυτογνωσίας, της αυτομελέτης.
Ερεύνα το θέλημα του Θεού για τη ζωή σου. Γίνου αναζητητής για βρεις
μαργαριτάρια και ψηγμάτων χρυσού από το χρυσορυχείο του λόγου του Θεού
(Ματθαίος ικ΄ 44-46)
Σκάβε και άνοιξε το χώρο της υπάρξεώς σου, για να αυξάνονται ποιο πολύ μέσα σου τα αποθέματα της χάριτος του θεού.
Βάλε όλο και ποιο βαθειά μέσα σου «τον θεμέλιον…ως έστιν Ιησούς Χριστός» (Α. Κορινθίους 3:2)
Αν θέλεις να ανέβεις «ψηλά», χαμήλωνε, σκάβε. Σκάβε όλο και ποιο βαθειά.
Άνοιγε Κύριέ μου βαθειά το πηγάδι της αυτογνωσίας και της ταπείνωσης.
Γιατί προσεύχομαι ;

Όχι βέβαια για να απαριθμήσω στον Θεό τις αμαρτίες μου.
Όχι για να καυχηθώ για τα έργα μου.
Όχι για να ικανοποιήσω την συνείδησή μου, ότι δεν παρέλειψα το «καθήκον» της προσευχής.
Όχι για να κατακρίνω τους άλλους «αμαρτωλούς» που συνάντησα στο δρόμο μου.
Ούτε για να αρχίσω ή να τελειώσω «θρησκευτικά» τη μέρα μου.
Αλλά για να ζητήσω από τον πολυεύσπλαχνο Κύριο να καλύψει με το πολύ
έλεός του, τα πολλά σφάλματά μου, τα ατελή και ελλιπή έργα μου, την έλλειψη αγάπης και κατανοήσεως των αδελφών μου, τις πολλές αμαρτίες μου.
Για αυτό προσεύχομαι! Για να ανανεώσω τη συναίσθηση της αμαρτωλότητάς μου, αλλά και την εμπιστοσύνη μου στο έλεός του Θεού.
Και όταν προσεύχομαι να νοιώθω πως είμαι μπροστά στον άγιο Θεό.

Μοναχού  Ιωσήφ Γρηγοριάτη*
(1915 – 2008)